Πες μου αν κάτι
από δω σ’ έχει πάρει
για να μην περιμένω πια
Εχθρό τον ήλιο
από φίλο έχω κάνει και,
το πλήθος άγρια θάλασσα
Δεν είναι ότι σου τα ‘δωσα όλα,
αυτό δεν είναι που με πονά
είναι η καρδιά μου γεμάτη από δώρα,
πού θα τα δίνω πια
Πες μου αν φοβήθηκες
τόσο που ανοίχτηκα
κι αν είν’ ο λόγος αυτός
που τώρα σε χάνω,
πόσο λυπήθηκα
Αχ, πώς δεν πρόσεξα,
όταν μου μίλαγες
μου είχες πει για πληγές,
για δύσκολα χρόνια
πόσα μου φύλαγες
Τι να κρατήσω
για ποιον και για πότε,
θάνατος είναι το να κρατάς
Μ’ ένα τραγούδι αργά προχωράω
κι εσύ το δρόμο σου τραβάς
Δεν είναι ότι σου τα ‘δωσα όλα,
αυτό δεν είναι που με πονά
είναι η καρδιά μου γεμάτη από δώρα,
πού θα τα δίνω πια
Πες μου αν φοβήθηκες…
|
Pes mu an káti
apó do s’ échi pári
gia na min periméno pia
Echthró ton ílio
apó fílo écho káni ke,
to plíthos ágria thálassa
Den ine óti su ta ‘dosa óla,
aftó den ine pu me poná
ine i kardiá mu gemáti apó dóra,
pu tha ta díno pia
Pes mu an fovíthikes
tóso pu anichtika
ki an in’ o lógos aftós
pu tóra se cháno,
póso lipíthika
Ach, pós den próseksa,
ótan mu mílages
mu iches pi gia pligés,
gia dískola chrónia
pósa mu fílages
Ti na kratíso
gia pion ke gia póte,
thánatos ine to na kratás
M’ éna tragudi argá prochoráo
ki esí to drómo su travás
Den ine óti su ta ‘dosa óla,
aftó den ine pu me poná
ine i kardiá mu gemáti apó dóra,
pu tha ta díno pia
Pes mu an fovíthikes…
|