Τα δικά μου δειλινά έχουν το δικό σου χρώμα
έχεις φύγει μακριά κι όμως είσαι εδώ ακόμα
τι κι αν ζούμε χωριστά, ίδια νύχτα μας σκεπάζει
ίδια και η μοναξιά, που ματώνει την καρδιά
Μα πόσο μοιάζουμε
λες και ζούμε σ’ ένα σώμα εμείς οι δυο
Μα πόσο μοιάζουμε
λες και είσαι εσύ το άλλο μου μισό
Χωρίς αγάπη είναι άδεια η ζωή
και ‘μεις καρδιά μου κάπου έχουμε χαθεί
είμαστε μόνοι στο κενό
φεγγάρια δίχως ουρανό, εμείς οι δυο
Η δική μου αγκαλιά, άδεια πόλη γκρεμισμένη
κι η δική σου η ζωή, δίχως χάδι και φιλί
Μα πόσο μοιάζουμε
λες και ζούμε σ’ ένα σώμα εμείς οι δυο
Μα πόσο μοιάζουμε
λες και είσαι εσύ το άλλο μου μισό
Χωρίς αγάπη είναι άδεια η ζωή
και ‘μεις καρδιά μου κάπου έχουμε χαθεί
είμαστε μόνοι στο κενό
φεγγάρια δίχως ουρανό, εμείς οι δυο
|
Ta diká mu diliná échun to dikó su chróma
échis fígi makriá ki ómos ise edó akóma
ti ki an zume choristá, ídia níchta mas skepázi
ídia ke i monaksiá, pu matóni tin kardiá
Ma póso miázume
les ke zume s’ éna sóma emis i dio
Ma póso miázume
les ke ise esí to állo mu misó
Chorís agápi ine ádia i zoí
ke ‘mis kardiá mu kápu échume chathi
imaste móni sto kenó
fengária díchos uranó, emis i dio
I dikí mu agkaliá, ádia póli gkremisméni
ki i dikí su i zoí, díchos chádi ke filí
Ma póso miázume
les ke zume s’ éna sóma emis i dio
Ma póso miázume
les ke ise esí to állo mu misó
Chorís agápi ine ádia i zoí
ke ‘mis kardiá mu kápu échume chathi
imaste móni sto kenó
fengária díchos uranó, emis i dio
|