Ποτάμι, ποταμάκι μου, πάρε τα δάκρυά μου,
να φύγει το σαράκι μου που τρώει την καρδιά μου,
που τρώει την καρδιά μου.
Δυο δάκρυα που σου ‘στειλα, δυο δάκρυά πικρά,
ποτάμι, πάρ’ τα, φύλαχ’ τα στα μαύρα σου νερά,
να βγουν σε κάποια θάλασσα, να βγουν σ’ έν’ ακρογιάλι,
να τα γνωρίσει η αγάπη μου και να γυρίσει πάλι.
Ποτάμι, ποταμάκι μου, πάρε τα δάκρυά μου,
και δωσ’ τα στ’ αγοράκι μου που λείπει μακριά μου,
που λείπει μακριά μου.
Τα δάκρυα που τρέξανε, είν’ αίμα της καρδιάς,
του πόνου το ανθόνερο, βροχούλα της βραδιάς,
γι’ αυτό, ποτάμι, φύλαχ’ τα, τ’ αγόρι μου αν δεν βρούνε
και κάν’ τα διαμαντόπετρες ποτέ να μη χαθούνε.
Ποτάμι, ποταμάκι μου, πάρε τα δάκρυά μου,
και δωσ’ τα στ’ αγοράκι μου που λείπει μακριά μου,
που λείπει μακριά μου, που λείπει μακριά μου.
|
Potámi, potamáki mu, páre ta dákriá mu,
na fígi to saráki mu pu trói tin kardiá mu,
pu trói tin kardiá mu.
Dio dákria pu su ‘stila, dio dákriá pikrá,
potámi, pár’ ta, fílach’ ta sta mavra su nerá,
na vgun se kápia thálassa, na vgun s’ én’ akrogiáli,
na ta gnorísi i agápi mu ke na girísi páli.
Potámi, potamáki mu, páre ta dákriá mu,
ke dos’ ta st’ agoráki mu pu lipi makriá mu,
pu lipi makriá mu.
Ta dákria pu tréksane, in’ ema tis kardiás,
tu pónu to anthónero, vrochula tis vradiás,
gi’ aftó, potámi, fílach’ ta, t’ agóri mu an den vrune
ke kán’ ta diamantópetres poté na mi chathune.
Potámi, potamáki mu, páre ta dákriá mu,
ke dos’ ta st’ agoráki mu pu lipi makriá mu,
pu lipi makriá mu, pu lipi makriá mu.
|