Με το φεγγάρι να παίζει με το κορμί σου
τα δυο σου μάτια να με καίν’ σαν τη φωτιά
είναι τα χείλη σου πύλη του παραδείσου
κι η αγκαλιά σου ανοιχτή μες στη νυχτιά.
Σμύρνα, χρυσάφι σου τάζω, μα και λιβάνι
φτάνει ο πόθος μας να μείνει ο κρυφός
να ‘σαι πόθος κρυφός να ‘σαι πόθος κρυφός,
πόθος κρυφός.
Παραδομένος στην όαση του φιλιού σου
κι απάνω τ’ άστρα αναμμένα σαν γιορτή,
πυρπολημένος στον ήλιο του σεντονιού σου
μα θέλω μόνο την δική σου ανατολή.
Σμύρνα, χρυσάφι σου τάζω, μα και λιβάνι
φτάνει ο πόθος μας να μείνει ο κρυφός
να ‘σαι πόθος κρυφός να ‘σαι πόθος κρυφός,
πόθος κρυφός.
|
Me to fengári na pezi me to kormí su
ta dio su mátia na me ken’ san ti fotiá
ine ta chili su píli tu paradisu
ki i agkaliá su anichtí mes sti nichtiá.
Smírna, chrisáfi su tázo, ma ke liváni
ftáni o póthos mas na mini o krifós
na ‘se póthos krifós na ‘se póthos krifós,
póthos krifós.
Paradoménos stin óasi tu filiu su
ki apáno t’ ástra anamména san giortí,
pirpoliménos ston ílio tu sentoniu su
ma thélo móno tin dikí su anatolí.
Smírna, chrisáfi su tázo, ma ke liváni
ftáni o póthos mas na mini o krifós
na ‘se póthos krifós na ‘se póthos krifós,
póthos krifós.
|