|
Που να πήγαν τόσοι φίλοι
στα σκοτάδια στη βροχή
κι έφτασε η ψυχή στα χείλη
δίχως σώμα κι αντοχή
Που να πήγαν κι οι αγάπες
κείνες που `χα μια φορά
χάθηκαν σαν αυταπάτες
δίχως μιαν αναφορά
Που μα πήγε κι η ζωή μου όλη
στάλα στάλα στέρεψε κι αυτή
απ`την αγκαλιά μου ήπιαν όλοι
κι όμως μου`χουνε κρυφτεί
Που να πήγαν τόσα χρόνια
που ‘μοιαζαν με θησαυρούς
κι όμως δίχως μια συμπόνια
κάηκαν μες τους καημούς
Που να πήγαν κι οι αγάπες
που ‘χα για παρηγοριά
σαν λαθραίοι επιβάτες
νύχτα φύγανε μακριά
|
Pu na pígan tósi fíli
sta skotádia sti vrochí
ki éftase i psichí sta chili
díchos sóma ki antochí
Pu na pígan ki i agápes
kines pu `cha mia forá
cháthikan san aftapátes
díchos mian anaforá
Pu ma píge ki i zoí mu óli
stála stála stérepse ki aftí
ap`tin agkaliá mu ípian óli
ki ómos mu`chune krifti
Pu na pígan tósa chrónia
pu ‘miazan me thisavrus
ki ómos díchos mia sibónia
káikan mes tus kaimus
Pu na pígan ki i agápes
pu ‘cha gia parigoriá
san lathrei epivátes
níchta fígane makriá
|
