Ποτισμένο το ξύλο με όνειρα και ποτά χθεσινά
Περιμένεις στον ήλιο να έρθει ξανά.
Περπατάς σε σοκάκια, που γδύνενται απ’ της νύχτας το φως.
Είσαι φίλος εχθρός κι αδελφός.
Απ’ την αρχή.
Όλα ανθίζουν ξανά.
Σ’ ένα τοίχο μια αγάπη γεννιέται μα δεν την βλέπει κανείς.
Ίσως ντρέπεται λίγο γιατί είναι νωρίς.
Κρεμασμένα τα νέα σε τέντες μιλούν.
Άκουσε τα αν θες.
Είναι η ώρα του σήμερα μα και του `χθες.
Απ’ την αρχή.
Όλα ανθίζουν ξανά.
Πριν ο ήλιος φανεί.
Είναι η νύχτα θα χαθεί…
Δακρυσμένα λουλούδια.
Χαιρετάνε τη μέρα.
Στα μπαλκόνια οι κυρίες μυστικά συζητούν.
Στην πλατεία παιδιά ένας παλιάτσος πιο πέρα.
Και στα δέντρα πουλιά τραγουδούν και γελούν.
Πριν ο ήλιος φανεί.
Είναι η νύχτα θα χαθεί…
|
Potisméno to ksílo me ónira ke potá chthesiná
Periménis ston ílio na érthi ksaná.
Perpatás se sokákia, pu gdínente ap’ tis níchtas to fos.
Ise fílos echthrós ki adelfós.
Ap’ tin archí.
Όla anthízun ksaná.
S’ éna ticho mia agápi genniéte ma den tin vlépi kanis.
Ίsos ntrépete lígo giatí ine norís.
Kremasména ta néa se téntes milun.
Άkuse ta an thes.
Ine i óra tu símera ma ke tu `chthes.
Ap’ tin archí.
Όla anthízun ksaná.
Prin o ílios fani.
Ine i níchta tha chathi…
Dakrisména luludia.
Cheretáne ti méra.
Sta balkónia i kiríes mistiká sizitun.
Stin platia pediá énas paliátsos pio péra.
Ke sta déntra puliá tragudun ke gelun.
Prin o ílios fani.
Ine i níchta tha chathi…
|