Αστράφτει το πανό, στο φως το δυνατό
τριγύρω νέφτι κουτιά και μπογιές
μείνανε μόνο τρεις, πήγε η ώρα τρεις
κι έχουν ακόμα σωρό τις δουλειές.
Ο Γιάννης τραγουδά, ο Πέτρος συζητά
και το τσιγάρο δε σβήνει ποτέ
η Μάχη σιωπηλά το μπρίκι αναζητά
ήρθε η ώρα να πιούνε καφέ.
Γιάννη σιγά ο Πέτρος έπαψε πια να μιλά
ηρθ’ η στιγμή που τ’ όνειρο πάλι σας προκαλεί.
Αύριο στις επτά, θ’ ανέβουν σαν στρατιά
χέρια ενωμένα πλακάτ και πανό
στους φίλους που απεργούν
με μια φωνή να πουν
θάρρος παιδιά είμαστε όλοι εδώ.
Τους βρίσκει το πρωί να φεύγουν σιωπηλά
χωρίζουν μ’ ένα απρόσωπο γεια
ξέρουν πως η ζωή, θέλει αναισθητικά
κι έχουν ακόμα δουλειά ως τις επτά.
Θα `ρθει καιρός που το ρολόι θα γυρίσει εμπρός
θα `ρθει στιγμή που τ’ όνειρο θα `χει πάρει ζωή.
|
Astráfti to panó, sto fos to dinató
trigiro néfti kutiá ke bogiés
minane móno tris, píge i óra tris
ki échun akóma soró tis duliés.
O Giánnis tragudá, o Pétros sizitá
ke to tsigáro de svíni poté
i Máchi siopilá to bríki anazitá
írthe i óra na piune kafé.
Giánni sigá o Pétros épapse pia na milá
irth’ i stigmí pu t’ óniro páli sas prokali.
Avrio stis eptá, th’ anévun san stratiá
chéria enoména plakát ke panó
stus fílus pu apergun
me mia foní na pun
thárros pediá imaste óli edó.
Tus vríski to pri na fevgun siopilá
chorízun m’ éna aprósopo gia
ksérun pos i zoí, théli anesthitiká
ki échun akóma duliá os tis eptá.
Tha `rthi kerós pu to rolói tha girísi ebrós
tha `rthi stigmí pu t’ óniro tha `chi pári zoí.
|