Ξέρω κάτι φίλους που
την ψάχνουν γι’ αλλού
Μα έχτισαν στην άμμο
τα πιο απίθανα όνειρα
Κοιτάζουν μες στα μάτια
τους κοινούς τους θνητούς
Αυτούς που δεν μπορέσαν
δεν αντέξαν και χάθηκαν
Παιχνίδια της ζωής
κοντά στους πόλους της γης
Ο τροχός της τύχης
δεν γυρνάει δε στέκεται
Μια σκέψη, μια ελπίδα,
ένα ταξίδι γι αλλού
Το καράβι του νότου
έχει σαλπάρει πια χάθηκε
Προσπάθησαν μια νύχτα
από τη θλίψη να βγουν
Μα είδανε πιο κάτω
το φεγγάρι να κρύβεται
Ο φόβος, το σκοτάδι,
η αλήθεια, το φως,
Να πνίξουν τη νύχτα
που ταράζει τα όνειρα
Συλλάβισαν το μήνυμα
νωρίς το πρωί
Δυο λόγια, ένα δάκρυ,
οι τελευταίες κουβέντες τους
Στο σπίτι κι απόψε
έχει απλωθεί η σιωπή
Σπασμένα ρολόγια
που να δείχνουν μεσάνυχτα.
|
Kséro káti fílus pu
tin psáchnun gi’ allu
Ma échtisan stin ámmo
ta pio apíthana ónira
Kitázun mes sta mátia
tus kinus tus thnitus
Aftus pu den borésan
den antéksan ke cháthikan
Pechnídia tis zoís
kontá stus pólus tis gis
O trochós tis tíchis
den girnái de stékete
Mia sképsi, mia elpída,
éna taksídi gi allu
To karávi tu nótu
échi salpári pia cháthike
Prospáthisan mia níchta
apó ti thlípsi na vgun
Ma idane pio káto
to fengári na krívete
O fóvos, to skotádi,
i alíthia, to fos,
Na pníksun ti níchta
pu tarázi ta ónira
Sillávisan to mínima
norís to pri
Dio lógia, éna dákri,
i teleftees kuvéntes tus
Sto spíti ki apópse
échi aplothi i siopí
Spasména rológia
pu na dichnun mesánichta.
|