Αχ πουλάκια μην το πείτε
έρμαιο είναι η ψυχή
κι η τύψη προσποιείται
στην πέτρα ανθίζει το κλαρί
να ξεμυτάει η αλήθεια
από καημού χωματερή
σαν πρόσωπο χωρίς ψιμύθια.
Τα ήπια με τ’ αγόρια
που στραγγίξαν του τρελού την παρηγόρια
του Μάη πρώτη μέρα
κι άρπαξέ με πάλι αέρα να φιλιώνω στο χαμό
να πίνω με τ’ αγόρια που στεφάνι φόρεσαν
την κατηγόρια
ανάθεμα την ώρα
που με παίρνεις κατηφόρα και μισώ τον λυτρωμό.
Αχ χαμομορφιές μην κλαίτε
άγουρη τρώγεται η ζωή
κι ο ουρανός ξεχνιέται
δίνει το μέλλον δανικά
μα ποιος τα ξεχρεώνει
αν δεν ξοδεύεις φονικά
σε βλέπει ο καιρός για πιόνι.
|
Ach pulákia min to pite
érmeo ine i psichí
ki i típsi prospiite
stin pétra anthízi to klarí
na ksemitái i alíthia
apó kaimu chomaterí
san prósopo chorís psimíthia.
Ta ípia me t’ agória
pu strangiksan tu trelu tin parigória
tu Mái próti méra
ki árpaksé me páli aéra na filióno sto chamó
na píno me t’ agória pu stefáni fóresan
tin katigória
anáthema tin óra
pu me pernis katifóra ke misó ton litromó.
Ach chamomorfiés min klete
águri trógete i zoí
ki o uranós ksechniéte
díni to méllon daniká
ma pios ta ksechreóni
an den ksodevis foniká
se vlépi o kerós gia pióni.
|