Και περάσανε μέρες πολλές
και πολλά ξημερώσανε βράδια.
Κι η καρδιά καρφωμένη στο χτες,
πικραμένη, μονάχη και άδεια.
Κι η καρδιά καρφωμένη στο χτες
να μετράει χιλιάδες σημάδια.
Πως πονάει το μαχαίρι
πως πονάει πιο πολύ
απ’ αγαπημένο χέρι
όταν είναι η πληγή.
Και περάσανε χίλιες φορές
στο μυαλό μου οι μαύρες οι σκέψεις.
Μα υπάρχουν ακόμα στιγμές
που σε ψάχνω σε κάποιες σου λέξεις.
Μα υπάρχουν ακόμα στιγμές,
κι ό,τι έμεινε έλα να κλέψεις.
Πως πονάει το μαχαίρι
πως πονάει πιο πολύ
απ’ αγαπημένο χέρι
όταν είναι η πληγή.
|
Ke perásane méres pollés
ke pollá ksimerósane vrádia.
Ki i kardiá karfoméni sto chtes,
pikraméni, monáchi ke ádia.
Ki i kardiá karfoméni sto chtes
na metrái chiliádes simádia.
Pos ponái to macheri
pos ponái pio polí
ap’ agapiméno chéri
ótan ine i pligí.
Ke perásane chílies forés
sto mialó mu i mavres i sképsis.
Ma ipárchun akóma stigmés
pu se psáchno se kápies su léksis.
Ma ipárchun akóma stigmés,
ki ó,ti émine éla na klépsis.
Pos ponái to macheri
pos ponái pio polí
ap’ agapiméno chéri
ótan ine i pligí.
|