|
Στο δυο χιλιάδες φτάσαμε,
τα δύσκολα περάσαμε,
κι εσύ μιλάς και θες πρωτεία,
άσε τ’ αστεία, άσε τ’ αστεία.
Πως το ’πες αυτό, πως το ’πες αυτό;
Στην αγάπη θέλεις να ’χεις τα προνόμια;
Πως το ’πες αυτό, πως το ’πες αυτό;
Θα πονάμε, θ’ αγαπάμε, ίδια κι όμοια.
Τ’ αφεντιλίκια, μάτια μου,
άσ’ τα στα σκαλοπάτια μου,
γιατί είναι πια ξεπερασμένα,
και όλα τ’ άλλα άσ’ τα σε μένα.
Πως το ’πες αυτό, πως το ’πες αυτό;
Στην αγάπη θέλεις να ’χεις τα προνόμια;
Πως το ’πες αυτό, πως το ’πες αυτό;
Θα πονάμε, θ’ αγαπάμε, ίδια κι όμοια.
|
Sto dio chiliádes ftásame,
ta dískola perásame,
ki esí milás ke thes protia,
áse t’ astia, áse t’ astia.
Pos to ’pes aftó, pos to ’pes aftó;
Stin agápi thélis na ’chis ta pronómia;
Pos to ’pes aftó, pos to ’pes aftó;
Tha ponáme, th’ agapáme, ídia ki ómia.
T’ afentilíkia, mátia mu,
ás’ ta sta skalopátia mu,
giatí ine pia kseperasména,
ke óla t’ álla ás’ ta se ména.
Pos to ’pes aftó, pos to ’pes aftó;
Stin agápi thélis na ’chis ta pronómia;
Pos to ’pes aftó, pos to ’pes aftó;
Tha ponáme, th’ agapáme, ídia ki ómia.
|
