|
Να μη με φώτιζαν τέτοια μάτια,
να μη με λιώνανε τόσοι στεναγμοί,
να μη με χώριζαν δυο κομμάτια,
νύχτες που βγάζουν σ’ άλλα μονοπάτια
και έχουν το κορμί σου αφορμή,
και έχουν το κορμί σου αφορμή.
Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ,
αυτή η αγάπη στ’ άστρα μ’ ανεβάζει,
κι άσε να καώ όπως θέλω και να χρεωθώ,
αυτό το λάθος μόνο μου ταιριάζει.
Αγάπη που ’γινες σώμα κι αίμα,
χωρίς εσένα όλα είναι ξενιτιές.
Αν η αλήθεια σου γίνει ψέμα,
στάχτη να γίνω μέσα σ’ ένα βλέμμα
που τις νύχτες βάζει πυρκαγιές,
που τις νύχτες βάζει πυρκαγιές.
|
Na mi me fótizan tétia mátia,
na mi me liónane tósi stenagmi,
na mi me chórizan dio kommátia,
níchtes pu vgázun s’ álla monopátia
ke échun to kormí su aformí,
ke échun to kormí su aformí.
Ríkse sto kormí mu spírto na pirpolithó,
aftí i agápi st’ ástra m’ anevázi,
ki áse na kaó ópos thélo ke na chreothó,
aftó to láthos móno mu teriázi.
Agápi pu ’gines sóma ki ema,
chorís eséna óla ine ksenitiés.
An i alíthia su gini pséma,
stáchti na gino mésa s’ éna vlémma
pu tis níchtes vázi pirkagiés,
pu tis níchtes vázi pirkagiés.
|
