Σ’ εγκαταλείπω,
με το κραγιόν σου, στον καθρέφτη μου, γράφω “αντίο”
κι αφήνω πίσω όσα φτιάξαμε εμείς οι δύο,
χρόνια ταξίδευα σε νύχτες πρώτης θέσεως,
μα μ’ έναν έρωτα αγνώστου προελεύσεως,
κι όταν γυρίσεις να με βρεις δε θα ‘μαι εδώ,
εγώ θα λείπω, σ’ εγκαταλείπω.
Αιχμάλωτός σου δε θα γίνω,
αλλού εσύ κι αλλού εγώ,
τον όρκο της αγάπης, τώρα, σβήνω
κι αφήνω ό,τι έχω μάθει ν’ αγαπώ.
Σ’ εγκαταλείπω,
μ’ ό,τι δικό σου που δεν μ’ άφηνες να το αγγίζω
και μ’ ένα χρώμα που από κόκκινο έγινε γκρίζο,
ήταν το όνειρο αγνώστου προελεύσεως
κι εσύ το σκότωσες με φόνο εκ προθέσεως
κι όταν γυρίσεις να με βρεις δε θα ‘μαι εδώ,
εγώ θα λείπω, σ’ εγκαταλείπω.
Αιχμάλωτός σου δε θα γίνω,
αλλού εσύ κι αλλού εγώ,
τον όρκο της αγάπης, τώρα, σβήνω
κι αφήνω ό,τι έχω μάθει ν’ αγαπώ.
Σ’ εγκαταλείπω.
|
S’ egkatalipo,
me to kragión su, ston kathréfti mu, gráfo “antío”
ki afíno píso ósa ftiáksame emis i dío,
chrónia taksídeva se níchtes prótis théseos,
ma m’ énan érota agnóstu proelefseos,
ki ótan girísis na me vris de tha ‘me edó,
egó tha lipo, s’ egkatalipo.
Echmálotós su de tha gino,
allu esí ki allu egó,
ton órko tis agápis, tóra, svíno
ki afíno ó,ti écho máthi n’ agapó.
S’ egkatalipo,
m’ ó,ti dikó su pu den m’ áfines na to angizo
ke m’ éna chróma pu apó kókkino égine gkrízo,
ítan to óniro agnóstu proelefseos
ki esí to skótoses me fóno ek prothéseos
ki ótan girísis na me vris de tha ‘me edó,
egó tha lipo, s’ egkatalipo.
Echmálotós su de tha gino,
allu esí ki allu egó,
ton órko tis agápis, tóra, svíno
ki afíno ó,ti écho máthi n’ agapó.
S’ egkatalipo.
|