Ο κόσμος έξω ξημερώνει
μα εμένα μέσα μου νυχτώνει,
ένα λεπτό μου μένει μόνο,
θα με θυμάσαι σ’ ένα χρόνο.
Οι αταξίδευτοί σου δρόμοι
και οι γερμένοι σου οι ώμοι,
ραγίζουν στης σιωπής τον πόνο,
θα με θυμάσαι σ’ ένα χρόνο.
Θα με θυμάσαι σ’ ένα χρόνο
ή θα `χεις γίνει αστερίας,
ωραίο παιδί της ευκαιρίας,
σε κρύο βυθό μ’ άλλα κορμιά.
Θα με θυμάσαι σ’ ένα χρόνο
ή θα χαθώ μέσα στη δίνη
που κάθε ανάμνηση σου σβήνει,
μέσα στις τόσες άλλη μια.
Αν η αγάπη είχε στόμα
κι ήταν πλασμένη από χώμα,
θα `χε η καρδιά μου γη να κλαίει,
τα μαύρα λόγια της να λέει.
Όμως του έρωτα το σπίτι
έχει στη στέγη του σπουργίτι,
το καλοκαίρι κι αν πετάει,
μες στον χειμώνα ξεψυχάει.
Θα με θυμάσαι σ’ ένα χρόνο
ή θα `χεις γίνει αστερίας,
ωραίο παιδί της ευκαιρίας,
σε κρύο βυθό μ’ άλλα κορμιά.
Θα με θυμάσαι σ’ ένα χρόνο
ή θα χαθώ μέσα στη δίνη
που κάθε ανάμνηση σου σβήνει,
μέσα στις τόσες άλλη μια.
|
O kósmos ékso ksimeróni
ma eména mésa mu nichtóni,
éna leptó mu méni móno,
tha me thimáse s’ éna chróno.
I ataksídefti su drómi
ke i germéni su i ómi,
ragizun stis siopís ton póno,
tha me thimáse s’ éna chróno.
Tha me thimáse s’ éna chróno
í tha `chis gini asterías,
oreo pedí tis efkerías,
se krío vithó m’ álla kormiá.
Tha me thimáse s’ éna chróno
í tha chathó mésa sti díni
pu káthe anámnisi su svíni,
mésa stis tóses álli mia.
An i agápi iche stóma
ki ítan plasméni apó chóma,
tha `che i kardiá mu gi na klei,
ta mavra lógia tis na léi.
Όmos tu érota to spíti
échi sti stégi tu spurgiti,
to kalokeri ki an petái,
mes ston chimóna ksepsichái.
Tha me thimáse s’ éna chróno
í tha `chis gini asterías,
oreo pedí tis efkerías,
se krío vithó m’ álla kormiá.
Tha me thimáse s’ éna chróno
í tha chathó mésa sti díni
pu káthe anámnisi su svíni,
mésa stis tóses álli mia.
|