Κάηκα σαν το κεράκι
απ’ το ντέρτι, απ’ το μεράκι,
π’ έμπλεξα με μια μπεκρού
κι αλανιάρα χασικλού.
Μέρα νύχτα σαν φουμάρει την νταμίρα, μαστουριάζει
και ξεσπάει στα βιολιά, στα τραγούδια του νταλκά,
μάγια μου ‘χει καμωμένα, που με έμπλεξε και μένα,
στο σεβντά της δε βαστώ, κινδυνεύω να χαθώ.
Πού να βρω τη γιατρειά μου,
για να σώσω την καρδιά μου,
από μια τέτοια μπεκρού
κι αλανιάρα χασικλού.
Μέρα νύχτα σαν φουμάρει την νταμίρα, μαστουριάζει
και ξεσπάει στα βιολιά, στα τραγούδια του νταλκά,
μάγια μ’ έχει καμωμένα που με τρέλανε και μένα
στο σεβντά της δε βαστώ, κινδυνεύω να χαθώ.
|
Káika san to keráki
ap’ to ntérti, ap’ to meráki,
p’ ébleksa me mia bekru
ki alaniára chasiklu.
Méra níchta san fumári tin ntamíra, masturiázi
ke ksespái sta violiá, sta tragudia tu ntalká,
mágia mu ‘chi kamoména, pu me éblekse ke ména,
sto sevntá tis de vastó, kindinevo na chathó.
Pu na vro ti giatriá mu,
gia na sóso tin kardiá mu,
apó mia tétia bekru
ki alaniára chasiklu.
Méra níchta san fumári tin ntamíra, masturiázi
ke ksespái sta violiá, sta tragudia tu ntalká,
mágia m’ échi kamoména pu me trélane ke ména
sto sevntá tis de vastó, kindinevo na chathó.
|