Έχει αρχίσει να ραγίζει ο παράδεισος αυτός
Είναι μέρα μεσημέρι κι όμως χάθηκε το φως
Έχεις φύγει σαν αέρας, να σε πιάσω προσπαθώ
μα κρατιέσαι από λόγια που εγώ βιάστηκα να πω
Σαν βουβή ταινία, δίχως αγωνία
μοιάζει η ζωή μου χωρίς εσένα
Σαν βουβή ταινία, σαν μονοτονία
όλα σταματήσαν χωρίς εσένα
Έχει αρχίσει να μου λείπει το χαμόγελό αυτό
που με ζέσταινε τις νύχτες, που με έκανε να ζω
Σαν βουβή ταινία, δίχως αγωνία
μοιάζει η ζωή μου χωρίς εσένα
Σαν βουβή ταινία, σαν μονοτονία
όλα σταματήσαν χωρίς εσένα
|
Έchi archísi na ragizi o parádisos aftós
Ine méra mesiméri ki ómos cháthike to fos
Έchis fígi san aéras, na se piáso prospathó
ma kratiése apó lógia pu egó viástika na po
San vuví tenía, díchos agonía
miázi i zoí mu chorís eséna
San vuví tenía, san monotonía
óla stamatísan chorís eséna
Έchi archísi na mu lipi to chamógeló aftó
pu me zéstene tis níchtes, pu me ékane na zo
San vuví tenía, díchos agonía
miázi i zoí mu chorís eséna
San vuví tenía, san monotonía
óla stamatísan chorís eséna
|