Έχει ο καθένας μας πέρα απ’ το φθόνο
Έναν άνθρωπο για τον εαυτό του και μόνο
Άλλον άνθρωπο που του απλώνει φυλλωσιά
Χωρίς να ’ναι δένδρο ή ομπρέλα, μοναχά δροσιά
Τον κρατάει κρυφόν από τον κόσμο, αλλά
Ο ίδιος τις νύχτες τον αγγίζει απαλά
Κι ας είναι άυλος όμως μεσουρανεί
Στα χαρούμενα όνειρα σε χρώμα ουρανί
Γιατί ο άυλος στ’ όνειρο γίνεται υπαρκτός
Πιάνεις το σώμα του, τα στήθη, εκτός
Αν χάσεις ποτέ το αόρατο νήμα
Θα μείνεις μόνος, με τα δάκρυα και τη ρίμα
|
Έchi o kathénas mas péra ap’ to fthóno
Έnan ánthropo gia ton eaftó tu ke móno
Άllon ánthropo pu tu aplóni fillosiá
Chorís na ’ne déndro í obréla, monachá drosiá
Ton kratái krifón apó ton kósmo, allá
O ídios tis níchtes ton angizi apalá
Ki as ine áilos ómos mesurani
Sta charumena ónira se chróma uraní
Giatí o áilos st’ óniro ginete iparktós
Piánis to sóma tu, ta stíthi, ektós
An chásis poté to aórato níma
Tha minis mónos, me ta dákria ke ti ríma
|