Καρφωμένη απ’ το καμάκι
του πικρού ξενιτεμού,
το ’πιες όλο το φαρμάκι,
το φαρμάκι του καημού.
Σαν την πικροδάφνη
έγιν’ η καρδιά σου.
Πώς να τη γλυκάνω,
πώς να σου φερθώ;
Δώσ’ μου όλη την πίκρα
και την ερημιά σου,
γίν’ εσύ σαν πρώτα
κι εγώ ας μαραθώ.
Σε προδώσανε οι φίλοι,
σε ξεγράψαν οι δικοί
και τα δροσερά σου χείλη
τα ’χει κάψει το ρακί.
|
Karfoméni ap’ to kamáki
tu pikru ksenitemu,
to ’pies ólo to farmáki,
to farmáki tu kaimu.
San tin pikrodáfni
égin’ i kardiá su.
Pós na ti glikáno,
pós na su ferthó;
Dós’ mu óli tin píkra
ke tin erimiá su,
gin’ esí san próta
ki egó as marathó.
Se prodósane i fíli,
se ksegrápsan i diki
ke ta droserá su chili
ta ’chi kápsi to rakí.
|