Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη
μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή
κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα
και δεν ξημερώνει να `ρθει χαραυγή
Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί
κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή
και σ’ ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει
αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή
Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί
μάτωσε ο ήλιος την ανατολή
κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις
μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί
|
San ton metanásti sti dikí su gi
méra níchta línis dénis tin pligí
ki óla giro kséna ki óla petroména
ke den ksimeróni na `rthi charavgí
Strángise i zoí su pu emorragi
káthe óra trómos pónos ke kravgí
ke s’ akun i kséni ki o aderfós sopeni
ach den ine álli pio vathiá pligí
Sírma ki állo sírma ke chontró gialí
mátose o ílios tin anatolí
kles ki anastenázis ach ksenitiá fonázis
ma i elpída mavro ki ápiasto pulí
|