Για σένα βάζω κόκκινα κι ανάβω την καρδιά σου,
και ως τα ξημερώματα μεθώ στην αγκαλιά σου,
και παίζω με την κόλαση και τον παράδεισό σου,
αγάπη μου, με πότισες τ’ αθάνατο νερό σου.
Κάθε βράδυ στα φιλιά σου τα παθιάρικα,
σαν τζουκ μποξ τρώει η καρδιά μου τα δεκάρικα.
Κοιτάζω την πανσέληνο απ’ το παράθυρό μας,
να λούζει με χρυσόσκονη το κάθε σ’ αγαπώ μας,
κοιτάζω και τα μάτια σου, Χριστέ και Παναγιά μου,
και λιώνει σαν τη ζάχαρη, κοντά σου, η καρδιά μου.
Κάθε βράδυ στα φιλιά σου τα παθιάρικα,
σαν τζουκ μποξ τρώει η καρδιά μου τα δεκάρικα.
|
Gia séna vázo kókkina ki anávo tin kardiá su,
ke os ta ksimerómata methó stin agkaliá su,
ke pezo me tin kólasi ke ton parádisó su,
agápi mu, me pótises t’ athánato neró su.
Káthe vrádi sta filiá su ta pathiárika,
san tzuk boks trói i kardiá mu ta dekárika.
Kitázo tin pansélino ap’ to paráthiró mas,
na luzi me chrisóskoni to káthe s’ agapó mas,
kitázo ke ta mátia su, Christé ke Panagiá mu,
ke lióni san ti záchari, kontá su, i kardiá mu.
Káthe vrádi sta filiá su ta pathiárika,
san tzuk boks trói i kardiá mu ta dekárika.
|