Σκοτείνιασε ξανά κι η μοναξιά με τύλιξε
Σε σένα ξαναγύρισε ο χρόνος που μακριά σου δεν περνά
Και με πονάει και δεν περνάει ετούτη η βραδιά
Σε ξανασκέφτηκα κι απ’ το μυαλό μου πέρασαν πολλά
Λόγια σου ψεύτικα που μέχρι τώρα πλήρωσα ακριβά
Σε ξανασκέφτηκα και στη ματιά μου ξέσπασε βροχή
Που σ’ εμπιστεύτηκα μα έχω προδοθεί
Και τα `βαλα με μένα που πίστεψα σε σένα και πόνεσα
Ακόμα μια φορά
Που σ’ άφησε η καρδιά μου να πάρεις τα φτερά μου
Για να πετάς ψηλά
Και τα `βαλα με μένα που πίστεψε σε σένα
Μ’ αυτό που με πονάει πιο πολύ
Είναι γιατί ακόμα απ’ το δικό σου στόμα μου λείπει
Ένα φιλί
Η νύχτα δεν περνά κι η πίκρα σου μεγάλωσε
Και την καρδιά μου μάτωσε η σκέψη άλλον πως φιλάς
Και υποφέρω γιατί το ξέρω πως πια δε μ’ αγαπάς
|
Skotiniase ksaná ki i monaksiá me tílikse
Se séna ksanagirise o chrónos pu makriá su den perná
Ke me ponái ke den pernái etuti i vradiá
Se ksanaskéftika ki ap’ to mialó mu pérasan pollá
Lógia su pseftika pu méchri tóra plírosa akrivá
Se ksanaskéftika ke sti matiá mu kséspase vrochí
Pu s’ ebisteftika ma écho prodothi
Ke ta `vala me ména pu pístepsa se séna ke pónesa
Akóma mia forá
Pu s’ áfise i kardiá mu na páris ta fterá mu
Gia na petás psilá
Ke ta `vala me ména pu pístepse se séna
M’ aftó pu me ponái pio polí
Ine giatí akóma ap’ to dikó su stóma mu lipi
Έna filí
I níchta den perná ki i píkra su megálose
Ke tin kardiá mu mátose i sképsi állon pos filás
Ke ipoféro giatí to kséro pos pia de m’ agapás
|