Έχω ένα φθινόπωρο στα μάτια
και δυο χρυσάνθεμα στα χέρια
και μια καρδιά σαράντα δυο κομμάτια
όσα και τα χρόνια μου σε περιμένω
Σε λεν’ αγάπη
σε λεν’ ζωή
κι είμαι αστέρι κάλπικο
στο βράδυ
Πόσα φεγγάρια
πρέπει να ντυθώ
να με γνωρίσεις
μέσα στο σκοτάδι
Έχω ένα απόγευμα στα χείλη
κι εσπερινός είν’ η φωνή μου
και με φιλιά κρυμμένα στο μαντήλι
πίσω από το δάκρυ μου σε περιμένω
|
Έcho éna fthinóporo sta mátia
ke dio chrisánthema sta chéria
ke mia kardiá saránta dio kommátia
ósa ke ta chrónia mu se periméno
Se len’ agápi
se len’ zoí
ki ime astéri kálpiko
sto vrádi
Pósa fengária
prépi na ntithó
na me gnorísis
mésa sto skotádi
Έcho éna apógevma sta chili
ki esperinós in’ i foní mu
ke me filiá krimména sto mantíli
píso apó to dákri mu se periméno
|