|
Τη μοναξιά μου εγώ
στα σύρματα απλώνω
να φαίνεται το χάλι της
όταν την ξεδιπλώνω
Και να τη βλέπει η γειτονιά
κι ο κόσμος που περνάει
γιατί και τούτη η χρονιά
ανάποδα μου πάει
Σε ποια ζωή χρωστάω
κι αντέχω και βαστάω
στη μοναξιά μπροστά
να δίνω ποσοστά
Τι πράγματα είναι αυτά
δεν είδα πουθενά
δεν άκουσα και τίποτα
που να ’γινε σωστά
Τη μοναξιά μου εγώ
το βράδυ που γυρίζω
σε κάθε πεζοδρόμιο
με σένα τη ζυγίζω
κι αν μια χαρά της προκοπής
δε βρήκα να μαζέψω
την ησυχία της σιωπής
πως θέλεις ν’ ανατρέψω
|
Ti monaksiá mu egó
sta sírmata aplóno
na fenete to cháli tis
ótan tin ksediplóno
Ke na ti vlépi i gitoniá
ki o kósmos pu pernái
giatí ke tuti i chroniá
anápoda mu pái
Se pia zoí chrostáo
ki antécho ke vastáo
sti monaksiá brostá
na díno posostá
Ti prágmata ine aftá
den ida puthená
den ákusa ke típota
pu na ’gine sostá
Ti monaksiá mu egó
to vrádi pu girízo
se káthe pezodrómio
me séna ti zigizo
ki an mia chará tis prokopís
de vríka na mazépso
tin isichía tis siopís
pos thélis n’ anatrépso
|
