Μου ‘πε ένας φίλος μας εχτές
πως να ξαναγυρίσεις θες
Και πως συχνά τα δειλινά
τ’ όνομά μου λες ξανά
Όμως φοβάσαι για να ‘ρθεις
Σαν άνδρας ν’ απολογηθείς
Γι’ αυτό που μου ‘κανες καιρό
Γιατί δεν ξέρεις πως εγώ
σε συγχωρώ
Σε θέλω σε θέλω
Αρρώστια μου κρυφή
Εσύ είσαι ο χαμός μου
και η καταστροφή
Σε θέλω στο λέω δυνατά
Σε θέλω κι ας πέθαινα μετά
Σ’ αγάπη παθολογική
που να την βρω την λογική
Που κουράγιο να σου πω
φύγε και δε σ’ αγαπώ
Αναλαμβάνω κι όπου βγω
όλα τα λάθη σου εγώ
Γύρισε αμέσως αν το θες
Κι ούτε συγγνώμη μη μου λες
Όσο κι αν φταις
|
Mu ‘pe énas fílos mas echtés
pos na ksanagirísis thes
Ke pos sichná ta diliná
t’ ónomá mu les ksaná
Όmos fováse gia na ‘rthis
San ándras n’ apologithis
Gi’ aftó pu mu ‘kanes keró
Giatí den kséris pos egó
se sigchoró
Se thélo se thélo
Arróstia mu krifí
Esí ise o chamós mu
ke i katastrofí
Se thélo sto léo dinatá
Se thélo ki as péthena metá
S’ agápi pathologikí
pu na tin vro tin logikí
Pu kurágio na su po
fíge ke de s’ agapó
Analamváno ki ópu vgo
óla ta láthi su egó
Girise amésos an to thes
Ki ute singnómi mi mu les
Όso ki an ftes
|