|
Όπως η μέρα που περνά
κι ο ήλιος τη φωτίζει
όπως η μπόρα που ξεσπά
στο χώμα που μυρίζει.
Όπως τα λόγια που θυμώνουν
και ζωντανεύουν τη φωτιά
μες στη ζωή μου ανταμώνουν
οι θάλασσες με τη στεριά.
Όπως κυλάει αυτό το βράδυ
έτσι κι εσύ να μ’ αγαπάς
κι αν η πληγή γίνει σημάδι
να το θυμάσαι, να γυρνάς
να το θυμάσαι, πίσω να γυρνάς.
Όπως κυλάει αυτό το βράδυ
έλα στα μάτια κοίταξέ με
έγινε θάνατος το χάδι
κάπου κοντά σου χώρεσέ με.
Να σ’ ανταμώνω δε μου φτάνει
δε φτάνει απλά να με κρατάς
είν’ η ζωή μου ένα κατάρτι
μ’ ένα πανί να το φυσάς.
|
Όpos i méra pu perná
ki o ílios ti fotízi
ópos i bóra pu ksespá
sto chóma pu mirízi.
Όpos ta lógia pu thimónun
ke zontanevun ti fotiá
mes sti zoí mu antamónun
i thálasses me ti steriá.
Όpos kilái aftó to vrádi
étsi ki esí na m’ agapás
ki an i pligí gini simádi
na to thimáse, na girnás
na to thimáse, píso na girnás.
Όpos kilái aftó to vrádi
éla sta mátia kitaksé me
égine thánatos to chádi
kápu kontá su chóresé me.
Na s’ antamóno de mu ftáni
de ftáni aplá na me kratás
in’ i zoí mu éna katárti
m’ éna paní na to fisás.
|
