|
Στο καρώ του το σακάκι
που μου τ’ άφησε αμανάτι,
παίζει τ’ όνειρό μου σκάκι
πάνω στη φαρδιά του πλάτη.
Με το άλογο το μαύρο
και με τη βασίλισσά μου,
ψάχνω για να τον ξανάβρω,
μα κερδίζει η μοναξιά μου.
Είναι μάταιο, το ξέρω, να επιμένω,
μα τι άλλο έχω να χάσω απ’ το χαμένο,
μου αρκεί που βάζω πύργο στην καρδιά του
στα τετράγωνα πιο πάνω απ’ τα κουμπιά του.
Στο καρώ του το σακάκι,
κάθε βράδυ είμαι σκυμμένη,
παίζω ντάμα, παίζω σκάκι,
πάντα βγαίνω νικημένη.
Και κοιμάμαι μη μ’ αφήσει
η στερνή μου η ελπίδα,
πως μια μέρα θα γυρίσει
και θα πάρω την παρτίδα.
Είναι μάταιο, το ξέρω, να επιμένω,
μα τι άλλο έχω να χάσω απ’ το χαμένο,
μου αρκεί που βάζω πύργο στην καρδιά του
στα τετράγωνα πιο πάνω απ’ τα κουμπιά του.
|
Sto karó tu to sakáki
pu mu t’ áfise amanáti,
pezi t’ óniró mu skáki
páno sti fardiá tu pláti.
Me to álogo to mavro
ke me ti vasílissá mu,
psáchno gia na ton ksanávro,
ma kerdízi i monaksiá mu.
Ine máteo, to kséro, na epiméno,
ma ti állo écho na cháso ap’ to chaméno,
mu arki pu vázo pírgo stin kardiá tu
sta tetrágona pio páno ap’ ta kubiá tu.
Sto karó tu to sakáki,
káthe vrádi ime skimméni,
pezo ntáma, pezo skáki,
pánta vgeno nikiméni.
Ke kimáme mi m’ afísi
i sterní mu i elpída,
pos mia méra tha girísi
ke tha páro tin partída.
Ine máteo, to kséro, na epiméno,
ma ti állo écho na cháso ap’ to chaméno,
mu arki pu vázo pírgo stin kardiá tu
sta tetrágona pio páno ap’ ta kubiá tu.
|
