Σου το ‘πα για τα σύννεφα
σου το’πα για τα μάτια τα κλαμένα
για τα σημάδια που άφησαν τα χέρια μας
πάνω στα τραπεζάκια τα βρεμένα.
Στα φανερά και στα κρυφά
σου το ‘πα για τα σύννεφα.
Για σένα και για μένα.
Σου το ‘πα με τα κύματα
σου το ‘πα με τη σκοτεινή ρουφήχτρα
με το σκυλί και με το κλεφτοφάναρο
με τον καφέ και με την χαρτορίχτρα.
Ψιθυριστά και φωναχτά
σου το ‘πα με τα κύματα.
Σου το ‘πα μες στη νύχτα.
Σου το ‘πα τα μεσάνυχτα
σου το ‘πα τη στιγμή που δε μιλούσες
που με το νου μου μόνο λίγο σ’ άγγιζα
κι άναβε το φουστάνι που φορούσες.
Από κοντά κι από μακριά
σου το ‘πα τα μεσάνυχτα.
Με τ’ άστρα που κοιτούσες
|
Su to ‘pa gia ta sínnefa
su to’pa gia ta mátia ta klaména
gia ta simádia pu áfisan ta chéria mas
páno sta trapezákia ta vreména.
Sta fanerá ke sta krifá
su to ‘pa gia ta sínnefa.
Gia séna ke gia ména.
Su to ‘pa me ta kímata
su to ‘pa me ti skotiní rufíchtra
me to skilí ke me to kleftofánaro
me ton kafé ke me tin chartoríchtra.
Psithiristá ke fonachtá
su to ‘pa me ta kímata.
Su to ‘pa mes sti níchta.
Su to ‘pa ta mesánichta
su to ‘pa ti stigmí pu de miluses
pu me to nu mu móno lígo s’ ángiza
ki ánave to fustáni pu foruses.
Apó kontá ki apó makriá
su to ‘pa ta mesánichta.
Me t’ ástra pu kituses
|