|
Ώρα τρεις τη νύχτα,
ανεβαίνω τα σκαλιά
μα δε νυστάζω
μ’ ανοιχτό το φως ξανά,
τη δική σου τη μεριά
ούτε που κοιτάζω
Τι είναι αυτό που λείπει
απ’ τη μέσα μου ζωή
τα δάχτυλά σου
μια γουλιά νερό θα πιω
πώς αλλιώς να καταπιώ
πως τα πάντα αλλάζουν
Πάρε εσύ τα χάδια
τα γυμνά σκοτάδια
τα πρωτότυπα
κι άσε εδώ για μένα
κάτι στοιχειωμένα
σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,
σ’ αγαπώ καρδιά μου
στερεότυπά μου
έτσι τ’ όνομά μου δεν ξανάκουσα
και γι’ αυτό θυμώνω
που θα λέω στον πόνο
σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ
λες κι είμαστε αγκαλιά…
Άμα θες να δεις
τη δικιά μου τη σκιά
αντί για μένα
όπου πάω, τ’ ακούς, να ‘ρθεις
να κοιτάς από μακριά
το δικό σου ένα
Δεν μπορώ να ζω
εδώ μέσα άλλος κανείς
θα βγω λιγάκι
δυο μικρά πουλιά πετούν
στα μηνύματα αδειανό
τ’ άσπρο φακελάκι
Πάρε εσύ τα χάδια
τα γυμνά σκοτάδια
τα πρωτότυπα
κι άσε εδώ για μένα
κάτι στοιχειωμένα
σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,
σ’ αγαπώ καρδιά μου
στερεότυπά μου
έτσι τ’ όνομά μου δεν ξανάκουσα
και γι’ αυτό θυμώνω
που θα λέω στον πόνο
σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ
λες κι είμαστε αγκαλιά…
|
Ώra tris ti níchta,
aneveno ta skaliá
ma de nistázo
m’ anichtó to fos ksaná,
ti dikí su ti meriá
ute pu kitázo
Ti ine aftó pu lipi
ap’ ti mésa mu zoí
ta dáchtilá su
mia guliá neró tha pio
pós alliós na katapió
pos ta pánta allázun
Páre esí ta chádia
ta gimná skotádia
ta protótipa
ki áse edó gia ména
káti stichioména
s’ agapó, s’ agapó,
s’ agapó kardiá mu
stereótipá mu
étsi t’ ónomá mu den ksanákusa
ke gi’ aftó thimóno
pu tha léo ston póno
s’ agapó, s’ agapó, s’ agapó
les ki imaste agkaliá…
Άma thes na dis
ti dikiá mu ti skiá
antí gia ména
ópu páo, t’ akus, na ‘rthis
na kitás apó makriá
to dikó su éna
Den boró na zo
edó mésa állos kanis
tha vgo ligáki
dio mikrá puliá petun
sta minímata adianó
t’ áspro fakeláki
Páre esí ta chádia
ta gimná skotádia
ta protótipa
ki áse edó gia ména
káti stichioména
s’ agapó, s’ agapó,
s’ agapó kardiá mu
stereótipá mu
étsi t’ ónomá mu den ksanákusa
ke gi’ aftó thimóno
pu tha léo ston póno
s’ agapó, s’ agapó, s’ agapó
les ki imaste agkaliá…
|
