Το σπίτι μας κοντά στη θάλασσα
η αρμύρα θα το χτίσει.
Τα χρώματα του ουρανού που θα ‘ρχονται
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά.
Το σπίτι μας κοντά στη θάλασσα
η αρμύρα θα το χτίσει.
Και με το πέταγμα των γλάρων να γητεύεις
κύματα, ανέμους και καιρούς.
Κοντά στο γαλανό νερό
και στα χλωρά καλάμια.
Πάνω στις όχθες της σιωπής
άπλωνα πέταλα κόκκινα
για να στεγνώσουν την αυγή
με τις αχτίδες του ήλιου.
Σε βλέπω κιόλας να διαβαίνεις
σαν μοίρα ελπίδα φωτεινή.
Τον πόνο της καρδιάς μου να γιατρεύεις
στης αγκαλιάς σου τη φωτιά.
|
To spíti mas kontá sti thálassa
i armíra tha to chtísi.
Ta chrómata tu uranu pu tha ‘rchonte
na su chaidevun ta malliá.
To spíti mas kontá sti thálassa
i armíra tha to chtísi.
Ke me to pétagma ton gláron na gitevis
kímata, anémus ke kerus.
Kontá sto galanó neró
ke sta chlorá kalámia.
Páno stis óchthes tis siopís
áplona pétala kókkina
gia na stegnósun tin avgí
me tis achtídes tu íliu.
Se vlépo kiólas na diavenis
san mira elpída fotiní.
Ton póno tis kardiás mu na giatrevis
stis agkaliás su ti fotiá.
|