Στης γειτονιάς τα σκαλοπάτια, κάθε βράδυ
κρυφά βλεπόμαστε σαν είμαστε παιδιά
κι όπως ετρέμαν οι καρδιές στο πρώτο χάδι,
όνειρα πλάθαμε, αγάπη μου γλυκιά.
Τώρα, του κόσμου η απονιά
εγκρέμισε τα σκαλοπάτια,
στη μακρινή τη γειτονιά
χτίστηκαν τώρα εκεί, παλάτια
και χάθηκ’ η παλιά γωνιά,
φέρνοντας δάκρυα στα μάτια.
Στης γειτονιάς τα σκαλοπάτια, κάποιο βράδυ,
το πρώτο, μου `δωσες, αξέχαστο φιλί
κι όπως μας έκρυβε, σαν φίλος, το σκοτάδι,
μας βρήκε κάποτε και η ανατολή.
Τώρα, του κόσμου η απονιά
εγκρέμισε τα σκαλοπάτια,
στη μακρινή τη γειτονιά
χτίστηκαν τώρα εκεί, παλάτια
και χάθηκ’ η παλιά γωνιά,
φέρνοντας δάκρυα στα μάτια.
|
Stis gitoniás ta skalopátia, káthe vrádi
krifá vlepómaste san imaste pediá
ki ópos etréman i kardiés sto próto chádi,
ónira pláthame, agápi mu glikiá.
Tóra, tu kósmu i aponiá
egkrémise ta skalopátia,
sti makriní ti gitoniá
chtístikan tóra eki, palátia
ke cháthik’ i paliá goniá,
férnontas dákria sta mátia.
Stis gitoniás ta skalopátia, kápio vrádi,
to próto, mu `doses, akséchasto filí
ki ópos mas ékrive, san fílos, to skotádi,
mas vríke kápote ke i anatolí.
Tóra, tu kósmu i aponiá
egkrémise ta skalopátia,
sti makriní ti gitoniá
chtístikan tóra eki, palátia
ke cháthik’ i paliá goniá,
férnontas dákria sta mátia.
|