Όσο κι αν λέω ξέχασα,
πάντα θα τη θυμάμαι,
ποτέ ότι την έχασα,
δε θα παραδεχτώ,
Στις καρδιές που καίγονται κι αν ακόμα σβήσουν,
μένουν ανοιχτές πληγές που αργούν να κλείσουν,
στις καρδιές που καίγονται κι αν ακόμα σβήσουν,
μένουν ανοιχτές πληγές που αργούν να κλείσουν,
κι αν περάσουν κι αυτές πίσω τους θ’ αφήσουν,
τα σημάδια τους πια για παντοτινά,
Κι αν δεν το παραδέχομαι,
απ’ τον εγωισμό μου,
πάντα γι’ αυτή θα καίγομαι,
και θα την αγαπώ,
Στις καρδιές που καίγονται κι αν ακόμα σβήσουν,
μένουν ανοιχτές πληγές που αργούν να κλείσουν,
στις καρδιές που καίγονται κι αν ακόμα σβήσουν,
μένουν ανοιχτές πληγές που αργούν να κλείσουν,
κι αν περάσουν κι αυτές πίσω τους θ’ αφήσουν,
τα σημάδια τους πια για παντοτινά.
|
Όso ki an léo kséchasa,
pánta tha ti thimáme,
poté óti tin échasa,
de tha paradechtó,
Stis kardiés pu kegonte ki an akóma svísun,
ménun anichtés pligés pu argun na klisun,
stis kardiés pu kegonte ki an akóma svísun,
ménun anichtés pligés pu argun na klisun,
ki an perásun ki aftés píso tus th’ afísun,
ta simádia tus pia gia pantotiná,
Ki an den to paradéchome,
ap’ ton egismó mu,
pánta gi’ aftí tha kegome,
ke tha tin agapó,
Stis kardiés pu kegonte ki an akóma svísun,
ménun anichtés pligés pu argun na klisun,
stis kardiés pu kegonte ki an akóma svísun,
ménun anichtés pligés pu argun na klisun,
ki an perásun ki aftés píso tus th’ afísun,
ta simádia tus pia gia pantotiná.
|