Ζούμε εποχές περίεργες που δεν τις χωράει ο νους
με ταχύτητες τρομακτικές, μόνοι δίχως διπλανούς,
όμως υπάρχουν μερικοί, ένοχοι ή γραφικοί,
όλοι τους μετρίως μέτριοι και γι’ αυτό φανατικοί.
Στον Big Brother το δικό μου
που `χω μέσα στο μυαλό μου
ένα θέλω να του πω
Θανούλη μου πολύ σε αγαπώ.
Σ’ ένα Fast Food απέραντο, στριμωγμένες μοναξιές,
σ’ ένα παρόν αδιάφορο δίχως αύριο και χθες,
πού βρίσκεται το νόημα, η ουσία της ζωής,
στην καθημερινότητα ή στη λάμψη μιας στιγμής.
Στον Big Brother το δικό μου
που `χω μέσα στο μυαλό μου
ένα θέλω να του πω
Θανούλη μου πολύ σε αγαπώ.
|
Zume epochés períerges pu den tis chorái o nus
me tachítites tromaktikés, móni díchos diplanus,
ómos ipárchun meriki, énochi í grafiki,
óli tus metríos métrii ke gi’ aftó fanatiki.
Ston Big Brother to dikó mu
pu `cho mésa sto mialó mu
éna thélo na tu po
Thanuli mu polí se agapó.
S’ éna Fast Food apéranto, strimogménes monaksiés,
s’ éna parón adiáforo díchos avrio ke chthes,
pu vrískete to nóima, i usía tis zoís,
stin kathimerinótita í sti lámpsi mias stigmís.
Ston Big Brother to dikó mu
pu `cho mésa sto mialó mu
éna thélo na tu po
Thanuli mu polí se agapó.
|