Γελώ και πάλι θλίβομαι,
και πάντα δε μιλιέμαι
ήμουν ο ρόλος π’ αγαπάς
και μέσα σου ξεχνιέμαι
Στους ουρανούς, στους ουρανούς
θα ‘ρθει ο καιρός που όλα θα τα πούμε
μη με ρωτάς πια, μη μ’ ακούς.
Στους ουρανούς, στους ουρανούς
κι όχι σε κόσμους μακρινούς
που μάθαμε να ζούμε.
Κι αν έχασα τα λόγια μου
στου ρόλου σου τη ζάλη
υφαίνω τα ραγίσματα
και ξαναρχίζω πάλι
|
Geló ke páli thlívome,
ke pánta de miliéme
ímun o rólos p’ agapás
ke mésa su ksechniéme
Stus uranus, stus uranus
tha ‘rthi o kerós pu óla tha ta pume
mi me rotás pia, mi m’ akus.
Stus uranus, stus uranus
ki óchi se kósmus makrinus
pu máthame na zume.
Ki an échasa ta lógia mu
stu rólu su ti záli
ifeno ta ragismata
ke ksanarchízo páli
|