Σαν με κοιτούν στα ματιά τα παιδιά
ένα ποτάμι θλίψης μέσα μου κυλά
τι να τους πω γι’ αυτά που με ρωτούν
πως οι καλοί στα παραμυθία μονό ζουν
Πόσα παιδιά κι απόψε πόνεσαν
πόσα παιδιά κι απόψε πείνασαν
Συγγνώμη παιδιά για ότι συμβαίνει
στον κόσμο που φτιάξαμε εμείς
Συγγνώμη παιδιά ο κόσμος σωπαίνει
και δε σας ακούει κανείς, κανείς, κανείς
Σαν με κοιτούν στα μάτια τα παιδιά
νιώθω πως τίποτα δεν πάει πια καλά
τι να τους πω τις νύχτες που ξυπνούν
ότι την τύχη τους οι γέροι κυβερνούν
Πόσα παιδιά κι απόψε πάγωσαν
πόσες καρδιές κι απόψε ράγισαν
Συγγνώμη παιδιά για ότι συμβαίνει
στον κόσμο που φτιάξαμε εμείς
Συγγνώμη παιδιά ο κόσμος σωπαίνει
και δε σας ακούει κανείς, κανείς, κανείς
|
San me kitun sta matiá ta pediá
éna potámi thlípsis mésa mu kilá
ti na tus po gi’ aftá pu me rotun
pos i kali sta paramithía monó zun
Pósa pediá ki apópse pónesan
pósa pediá ki apópse pinasan
Singnómi pediá gia óti simveni
ston kósmo pu ftiáksame emis
Singnómi pediá o kósmos sopeni
ke de sas akui kanis, kanis, kanis
San me kitun sta mátia ta pediá
niótho pos típota den pái pia kalá
ti na tus po tis níchtes pu ksipnun
óti tin tíchi tus i géri kivernun
Pósa pediá ki apópse págosan
póses kardiés ki apópse rágisan
Singnómi pediá gia óti simveni
ston kósmo pu ftiáksame emis
Singnómi pediá o kósmos sopeni
ke de sas akui kanis, kanis, kanis
|