Αφού σε τίποτα εμείς δε συμφωνούμε,
να μην χωρίσουμε, πως είναι δυνατόν,
σ’ ένα δικό μας παραμύθι μέσα ζούμε
κι από τον κόσμο μας, ο κόσμος είναι απών.
Σωστό ή λάθος, δε με νοιάζει,
αρκεί που είμαστε μαζί,
σ’ αγάπησα και να τ’ αλλάξει
αυτό, κανένας δεν μπορεί,
σωστό ή λάθος, είσαι πάθος
κι άμα σε χάσω, θα χαθώ
και ας το ξέρω, κατά βάθος,
ότι βαθιά θα πληγωθώ.
Αφού με τίποτα δε με καταλαβαίνεις,
να ‘μαι κοντά σου, πως αντέχω, απορώ,
μες στην καρδιά μου να υπάρχεις επιμένεις,
χωρίς εσένα πια να ζήσω δεν μπορώ.
Σωστό ή λάθος, δε με νοιάζει,
αρκεί που είμαστε μαζί,
σ’ αγάπησα και να τ’ αλλάξει
αυτό, κανένας δεν μπορεί,
σωστό ή λάθος, είσαι πάθος
κι άμα σε χάσω, θα χαθώ
και ας το ξέρω, κατά βάθος,
ότι βαθιά θα πληγωθώ.
|
Afu se típota emis de simfonume,
na min chorísume, pos ine dinatón,
s’ éna dikó mas paramíthi mésa zume
ki apó ton kósmo mas, o kósmos ine apón.
Sostó í láthos, de me niázi,
arki pu imaste mazí,
s’ agápisa ke na t’ alláksi
aftó, kanénas den bori,
sostó í láthos, ise páthos
ki áma se cháso, tha chathó
ke as to kséro, katá váthos,
óti vathiá tha pligothó.
Afu me típota de me katalavenis,
na ‘me kontá su, pos antécho, aporó,
mes stin kardiá mu na ipárchis epiménis,
chorís eséna pia na zíso den boró.
Sostó í láthos, de me niázi,
arki pu imaste mazí,
s’ agápisa ke na t’ alláksi
aftó, kanénas den bori,
sostó í láthos, ise páthos
ki áma se cháso, tha chathó
ke as to kséro, katá váthos,
óti vathiá tha pligothó.
|