Τα καράβια μου καίω
τα καράβια μου καίω τα καίω
δε θα πάω πουθενά.
Μπρος στα πόδια σου κλαίω
μη μ’αφήσεις σου λέω σου λέω
να σ’αφήσω ξανά.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα ελπίδα
πρωινός ουρανός
Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα αχ είδα
της ανάστασης φως.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Όποιος σε δει
για μια στιγμή
δίχως του πένθους
το μαύρο μανδύα.
Θα ’σαι εσύ
θεά γυμνή
η αμαρτία του
κι η τιμωρία.
Σαν οπτασία
για μια ζωή.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
στην έρημη χώρα
ώσπου να βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
|
Ta karávia mu keo
ta karávia mu keo ta keo
de tha páo puthená.
Bros sta pódia su kleo
mi m’afísis su léo su léo
na s’afíso ksaná.
Ki as mi mu ’chis charísi poté
éna chádi os tóra
pánta edó tha girnó.
Apó pisma ke tréla tha zo
se tuti ti chóra
óspu na vro neró
giatí aníko edó.
Ta pediá stin kerkída
ine i móni su elpída elpída
prinós uranós
Stavroméni patrída
mes sta mátia su ida ach ida
tis anástasis fos.
Ki as mi mu ’chis charísi poté
éna chádi os tóra
pánta edó tha girnó.
Apó pisma ke tréla tha zo
se tuti ti chóra
óspu na vro neró
giatí aníko edó.
Όpios se di
gia mia stigmí
díchos tu pénthus
to mavro mandía.
Tha ’se esí
theá gimní
i amartía tu
ki i timoría.
San optasía
gia mia zoí.
Ki as mi mu ’chis charísi poté
éna chádi os tóra
pánta edó tha girnó.
Apó pisma ke tréla tha zo
stin érimi chóra
óspu na vro neró
giatí aníko edó.
|