Βουτώ στα νερά τ ’ουρανού τ ’αδύναμο σώμα ν ’αφήσω Να κάνω καράβι το νου μα εκείνα με φέρνουνε πίσω
Τη θάλασσα παίρνω αγκαλιά να δω αν μακριά θα με πάρει μα εκείνη με δυο της φιλιά με στέλνει στο δίπλα ακρογιάλι
Ποιος τάχα θα πει τι κρύβει η σιωπή και ποιο μυστικό θα με σώσει
Να βρίσκομαι εδώ κομμένη στα δυο και να ’ρθει μια ευχή να μ’ ενώσει
Μια πέτρα στον ήλιο πετώ να δω αν μαζί μου θυμώσει κι ανάψει φωτιά στο κενό στη σκέψη μου φλόγα να δώσει
Μα εκείνος κοιτά και γελά μου στέλνει μια αχτίδα του ακόμα να πάψει η καρδιά να μιλά να γείρω σαν φύλλο στο χώμα
|
Outó sta nerá t ’uranu t ’adínamo sóma n ’afíso Na káno karávi to nu ma ekina me férnune píso
Ti thálassa perno agkaliá na do an makriá tha me pári ma ekini me dio tis filiá me stélni sto dípla akrogiáli
Pios tácha tha pi ti krívi i siopí ke pio mistikó tha me sósi
Na vrískome edó komméni sta dio ke na ’rthi mia efchí na m’ enósi
Mia pétra ston ílio petó na do an mazí mu thimósi ki anápsi fotiá sto kenó sti sképsi mu flóga na dósi
Ma ekinos kitá ke gelá mu stélni mia achtída tu akóma na pápsi i kardiá na milá na giro san fíllo sto chóma
|