Με τα πέδιλα μου τ’ άσπρα
περπατούσα μια φορά
δίπλα στα δίχτυα ενός ψαρά
Ο πατέρας μου είχε άστρα
και σιρίτια αστραφτερά
μα εμένα μου `λειπε η χαρά
κι είχα μια θάλασσα στο νου
τ’ όνειρο χάλασα ποιανού
Με τα πέδιλα μου τ’ άσπρα
που τους κόπηκε η κλωστή
βρήκα μιαν άσφαλτο ζεστή
Μ’ έναν ανθό μωρό στη γλάστρα
που απ’ τη γη είχε χωριστεί
γέλια και δάκρυα χιαστί
κι είχα μια θάλασσα για φως
μπας κι είναι ο έρωτας κρυφός
Με τ’ άσπρα πέδιλα
πατάω τα βέβηλα
τ’ άγρια τ’ αγκάθια των καιρών
σε δρόμους άφατους
κι απ’ την αγκράφα τους
σκύβω και λύνω το παρόν
Κι έχω μια θάλασσα για ευχή
λες κι είναι βότσαλο η ψυχή
|
Me ta pédila mu t’ áspra
perpatusa mia forá
dípla sta díchtia enós psará
O patéras mu iche ástra
ke sirítia astrafterá
ma eména mu `lipe i chará
ki icha mia thálassa sto nu
t’ óniro chálasa pianu
Me ta pédila mu t’ áspra
pu tus kópike i klostí
vríka mian ásfalto zestí
M’ énan anthó moró sti glástra
pu ap’ ti gi iche choristi
gélia ke dákria chiastí
ki icha mia thálassa gia fos
bas ki ine o érotas krifós
Me t’ áspra pédila
patáo ta vévila
t’ ágria t’ agkáthia ton kerón
se drómus áfatus
ki ap’ tin agkráfa tus
skívo ke líno to parón
Ki écho mia thálassa gia efchí
les ki ine vótsalo i psichí
|