Τα σφιγμένα σου χείλη
στης καρδιάς το μαντήλι σαν σφραγίδα,
δυο σβησμένα έχεις μάτια
στου μυαλού τα κατάρτια, καταιγίδα.
Μην πεις κουβέντα
γέμισε η πόλη γκρίζα δέντρα,
μη ζητάς συγγνώμη
μια ζωή αλλού με παν οι δρόμοι,
μην πεις κουβέντα…..
Σε κρατώ, σε κοιτάζω,
σιωπηλά λογαριάζω τα σπασμένα,
πιο πολύ θα πονάμε
όλα ετούτα σαν θα `ναι περασμένα.
Μην πεις κουβέντα
γέμισε η πόλη γκρίζα δέντρα,
μη ζητάς συγγνώμη
μια ζωή αλλού με παν οι δρόμοι,
μην πεις τη λέξη
ο καθένας μόνος θα διαλέξει,
έχω συνηθίσει
μέσα σ’ όλ’ αυτά που `χουν αργήσει.
Μην πεις κουβέντα
γέμισε η πόλη γκρίζα δέντρα,
μη ζητάς συγγνώμη
μια ζωή αλλού με παν οι δρόμοι
μην πεις κουβέντα..
|
Ta sfigména su chili
stis kardiás to mantíli san sfragida,
dio svisména échis mátia
stu mialu ta katártia, kategida.
Min pis kuvénta
gémise i póli gkríza déntra,
mi zitás singnómi
mia zoí allu me pan i drómi,
min pis kuvénta…..
Se krató, se kitázo,
siopilá logariázo ta spasména,
pio polí tha ponáme
óla etuta san tha `ne perasména.
Min pis kuvénta
gémise i póli gkríza déntra,
mi zitás singnómi
mia zoí allu me pan i drómi,
min pis ti léksi
o kathénas mónos tha dialéksi,
écho sinithísi
mésa s’ ól’ aftá pu `chun argísi.
Min pis kuvénta
gémise i póli gkríza déntra,
mi zitás singnómi
mia zoí allu me pan i drómi
min pis kuvénta..
|