Είναι μέρες που δε θέλω
τον ήλιο ν’ αντικρίζω
σ’ ένα ατέλειωτο ταξίδι
μοναχά στριφογυρίζω
και τ’ απόγευμα να χάνομαι
απ’ τ’ απέναντι παράθυρο
μια σκιά πίσω απ’ την κουρτίνα
να κοιτά δειλά το αύριο
Κι εσύ μ’ άφησες εδώ
τα σημάδια σου να σβήνω
κάτω από τη θάλασσα,
ψηλά στον ουρανό…
Είναι μέρες που δε θέλω
σ’ αυτή την πόλη να γυρνάω
στο κρεβάτι μου, εκεί ξεσπάω
τις αναμνήσεις μας σκορπάω…
και μετά με πιάνουν κλάματα
που δεν είσ’ εδώ μαζί μου
που δεν άντεξες και έφυγες
μακριά από τη ζωή μου
Και μ’ άφησες εδώ
τα σημάδια σου να σβήνω
κάτω από τη θάλασσα,
ψηλά στον ουρανό…
Κι εσύ μ’ άφησες εδώ
τα σημάδια σου να σβήνω
κάτω από τη θάλασσα,
ψηλά στον ουρανό…
Και θα μείνω για πάντα εδώ
τα σημάδια σου να σβήνω
κάτω από τη θάλασσα,
ψηλά στον ουρανό…
|
Ine méres pu de thélo
ton ílio n’ antikrízo
s’ éna atélioto taksídi
monachá strifogirízo
ke t’ apógevma na chánome
ap’ t’ apénanti paráthiro
mia skiá píso ap’ tin kurtína
na kitá dilá to avrio
Ki esí m’ áfises edó
ta simádia su na svíno
káto apó ti thálassa,
psilá ston uranó…
Ine méres pu de thélo
s’ aftí tin póli na girnáo
sto kreváti mu, eki ksespáo
tis anamnísis mas skorpáo…
ke metá me piánun klámata
pu den is’ edó mazí mu
pu den ántekses ke éfiges
makriá apó ti zoí mu
Ke m’ áfises edó
ta simádia su na svíno
káto apó ti thálassa,
psilá ston uranó…
Ki esí m’ áfises edó
ta simádia su na svíno
káto apó ti thálassa,
psilá ston uranó…
Ke tha mino gia pánta edó
ta simádia su na svíno
káto apó ti thálassa,
psilá ston uranó…
|