Λέω να κρύψω τα τραγούδια μου
και προπαντός τα πιο φευγάτα
και δε θα βγουν αν δεν τους πω
σαν πας στην Καλαμάτα, σαν πας στην Καλαμάτα
Λέω να κρύψω και τους στίχους μου
που με κοιτάνε μουδιασμένοι
κι όλο για κάποια συζητούν
ιτιά λουλουδιασμένη, ιτιά λουλουδιασμένη
Που να χωρέσεις δυοσμε, και εσύ μικρέ μου μενεξέ
που να χωρέσεις κόσμε, στων τραγουδιών μας τα σουξέ
οι φίλοι μου χαθήκανε σε ξέφραγο αμπέλι
κι ό,τι ρυθμό κι αν τραγουδώ, χορεύουν τσιφτετέλι
Λέω να βάλω τα τραγούδια μου
να ψάξουν σε όλα τα φεγγάρια
και μη γυρίσουν αν δε βρουν
σαράντα παλικάρια, σαράντα παλικάρια
Λέω να βάψω τα τραγούδια μου
με το φιλί που ’χω στα χείλη
να μου φιλήσουν σταυρωτά
του Γιάννη το μαντήλι, του Γιάννη το μαντήλι
|
Léo na krípso ta tragudia mu
ke propantós ta pio fevgáta
ke de tha vgun an den tus po
san pas stin Kalamáta, san pas stin Kalamáta
Léo na krípso ke tus stíchus mu
pu me kitáne mudiasméni
ki ólo gia kápia sizitun
itiá luludiasméni, itiá luludiasméni
Pu na chorésis diosme, ke esí mikré mu meneksé
pu na chorésis kósme, ston tragudión mas ta suksé
i fíli mu chathíkane se kséfrago abéli
ki ó,ti rithmó ki an tragudó, chorevun tsiftetéli
Léo na válo ta tragudia mu
na psáksun se óla ta fengária
ke mi girísun an de vrun
saránta palikária, saránta palikária
Léo na vápso ta tragudia mu
me to filí pu ’cho sta chili
na mu filísun stavrotá
tu Giánni to mantíli, tu Giánni to mantíli
|