Πονάει πάντα η παλιά ζωή
Σαν τατουάζ που δε λέει να σβηστεί
Σαν ύποπτη πιάτσα παρακολουθεί
Παραμονεύει σαν το ληστή
Σ’ ένα τραγούδι, μια μυρωδιά,
Μια φωτογραφία, μια αγκαλιά.
Ποτέ δε σ’ αφήνει η παλιά ζωή
Γιατί μαζί της σε κουβαλάει
Κι όταν το σώμα λιποψυχάει
Μ’ αίμα ψυχρό πυροβολεί.
Και πάνω που νόμιζα πως έχω σωθεί
Γυρίζω πάλι στην παλιά ζωή
Κι ας λεν για τα καλά παιδιά
Πως μένουν πάντοτε παιδιά
Αυτό είναι η δική τους συμφορά.
|
Ponái pánta i paliá zoí
San tatuáz pu de léi na svisti
San ípopti piátsa parakoluthi
Paramonevi san to listí
S’ éna tragudi, mia mirodiá,
Mia fotografía, mia agkaliá.
Poté de s’ afíni i paliá zoí
Giatí mazí tis se kuvalái
Ki ótan to sóma lipopsichái
M’ ema psichró pirovoli.
Ke páno pu nómiza pos écho sothi
Girízo páli stin paliá zoí
Ki as len gia ta kalá pediá
Pos ménun pántote pediá
Aftó ine i dikí tus simforá.
|