|
Το δρόμο αυτόν που διάλεξες, θυμήσου
στο τέλος αδιέξοδο θα βγει
Κι η χάρτινη ελπίδα της φυγής σου
το ξέρω ότι θα τσαλακωθεί
Η πόρτα της συγγνώμης μου θα κλείσει
κι εσύ θα μείνεις έξω να κοιτάς
Ο έρωτας στον τοίχο θα σε στήσει
κι ανήμπορος βοήθεια θα ζητάς
Θα ξαναγυρίσεις πάλι
Θα ξαναγυρίσεις πάλι
με υγρά τα δυο σου μάτια
και σκυμμένο το κεφάλι
Το δρόμο αυτό που διάλεξες θυμήσου
στο τέλος θα βαδίσεις μοναχός
Θα έχεις χάσει πια τη δύναμή σου
βαρύς θα `ναι στον ώμο σου ο σταυρός
Κι εγώ που έχω δώσει τη ζωή μου
να μη σου έχει λείψει τίποτα ποτέ
Προσπάθησα να κρύψω την οργή μου
με ρώτησες, “να φύγω;”, κι είπα “ναι”
|
To drómo aftón pu diálekses, thimísu
sto télos adiéksodo tha vgi
Ki i chártini elpída tis figís su
to kséro óti tha tsalakothi
I pórta tis singnómis mu tha klisi
ki esí tha minis ékso na kitás
O érotas ston ticho tha se stísi
ki aníboros voíthia tha zitás
Tha ksanagirísis páli
Tha ksanagirísis páli
me igrá ta dio su mátia
ke skimméno to kefáli
To drómo aftó pu diálekses thimísu
sto télos tha vadísis monachós
Tha échis chási pia ti dínamí su
varís tha `ne ston ómo su o stavrós
Ki egó pu écho dósi ti zoí mu
na mi su échi lipsi típota poté
Prospáthisa na krípso tin orgí mu
me rótises, “na fígo;”, ki ipa “ne”
|
