|
Για σένα ίσως ήμουν μια παρένθεση
Ο έρωτάς σου μόνο ένα παιχνίδι
Εγώ όμως για σένα είχα όνειρά
Που η αδιαφορία σου τα πνίγει
Θα ‘ρθει η ώρα σου
Θα ‘ρθει η στιγμή στα πόδια μου να πέσεις
Στον κόσμο σου να ζεις πόσο θ’ αντέξεις
Θα ‘ρθει η ώρα σου
Θα ‘ρθει η ώρα σου
Μα δε θα ‘χω φτερά για να πετάξεις
Η πόρτα δε θ’ ανοίγει να περάσεις
Θα ‘ρθει η ώρα σου
Για σένα ίσως ήμουν ένα διάλειμμα
Τον χρόνο σου ωραία να περάσεις
Μα εμένα την καρδιά μου την σημάδεψες
Πως μπόρεσες αυτό να το ξεχάσεις
|
Gia séna ísos ímun mia parénthesi
O érotás su móno éna pechnídi
Egó ómos gia séna icha ónirá
Pu i adiaforía su ta pnígi
Tha ‘rthi i óra su
Tha ‘rthi i stigmí sta pódia mu na pésis
Ston kósmo su na zis póso th’ antéksis
Tha ‘rthi i óra su
Tha ‘rthi i óra su
Ma de tha ‘cho fterá gia na petáksis
I pórta de th’ anigi na perásis
Tha ‘rthi i óra su
Gia séna ísos ímun éna diálimma
Ton chróno su orea na perásis
Ma eména tin kardiá mu tin simádepses
Pos bóreses aftó na to ksechásis
|
