|
Ο κόσμος μικραίνει, και τ’ άδικο ξέρω πως είναι δικό μου
ο κόσμος σωπαίνει, κι εγώ κουβεντιάζω με τον εαυτό μου
ο κόσμος πληγώνει, γιατί την αγάπη ακόμα φοβάται
ο κόσμος μωρό μου, δε θέλει για μας ποτέ να θυμάται
Μου λες δε θα αντέξεις, και τ’ όνειρο πες μου με ποιον να μοιράσω
με πνίγουν οι σκέψεις, κι απόψε από ανάγκη τα πάντα θα χάσω
και γίνομαι δρόμος, που τρέχει ο χρόνος χωρίς λεπτοδείκτες
και γίνομαι πόνος, με μάτια κομμένα να τρέμω τις νύχτες
Τηλεφωνώ περνώ στη σκέψη σου
περνώ στον οίκτο σου για μένα
τηλεφωνώ περνώ στο σώμα σου
Και έχεις τα σύρματα κομμένα
Το βλέπω σε χάνω, κι ακόμα δεν ξέρω ποιες τύψεις χρωστάω
περάσαμε τόσα, γιατί μ’ αγαπούσες κι εγώ σ’ αγαπάω
το βλέπω σε χάνω, και τ’ άδικο ξέρω πως είναι δικό μου
γιατί δεν μπορούσα, να νιώσω τι θέλεις, τι θέλεις μωρό μου.
|
O kósmos mikreni, ke t’ ádiko kséro pos ine dikó mu
o kósmos sopeni, ki egó kuventiázo me ton eaftó mu
o kósmos pligóni, giatí tin agápi akóma fováte
o kósmos moró mu, de théli gia mas poté na thimáte
Mu les de tha antéksis, ke t’ óniro pes mu me pion na miráso
me pnígun i sképsis, ki apópse apó anágki ta pánta tha cháso
ke ginome drómos, pu tréchi o chrónos chorís leptodiktes
ke ginome pónos, me mátia komména na trémo tis níchtes
Tilefonó pernó sti sképsi su
pernó ston ikto su gia ména
tilefonó pernó sto sóma su
Ke échis ta sírmata komména
To vlépo se cháno, ki akóma den kséro pies típsis chrostáo
perásame tósa, giatí m’ agapuses ki egó s’ agapáo
to vlépo se cháno, ke t’ ádiko kséro pos ine dikó mu
giatí den borusa, na nióso ti thélis, ti thélis moró mu.
|
