Στ’ αλήθεια κάθε μέρα, σπάω το κεφάλι
τι έχεις πάνω σου και σ’ αγαπώ.
Πάει καιρός που πήρα της αγάπης τη σκυτάλη
και σαν τρελός ακόμα την κρατώ.
Αυτό που αγαπώ πάνω σε σένα
για κοίτα δεν το ξέρω ούτε κι εγώ.
Να ’ναι τα μάτια σου που ’ναι ντυμένα
παλιομοδίτικα με ουρανό,
μπορεί τα λόγια σου τα ποτισμένα
με ζήλια, ψέμα και εγωισμό.
Κοιτάω το ποτήρι, που αδιάκοπα γεμίζει
κρασί απ’ τον δικό σου τον καημό.
Μεθύσι η αγάπη σου που με ζαλίζει.
Τι έχεις πάνω σου και σ’ αγαπώ;
Αυτό που αγαπώ πάνω σε σένα
για κοίτα δεν το ξέρω ούτε κι εγώ.
Να ’ναι τα μάτια σου που ’ναι ντυμένα
παλιομοδίτικα με ουρανό,
μπορεί τα λόγια σου τα ποτισμένα
με ζήλια, ψέμα και εγωισμό.
|
St’ alíthia káthe méra, spáo to kefáli
ti échis páno su ke s’ agapó.
Pái kerós pu píra tis agápis ti skitáli
ke san trelós akóma tin krató.
Aftó pu agapó páno se séna
gia kita den to kséro ute ki egó.
Na ’ne ta mátia su pu ’ne ntiména
paliomodítika me uranó,
bori ta lógia su ta potisména
me zília, pséma ke egismó.
Kitáo to potíri, pu adiákopa gemízi
krasí ap’ ton dikó su ton kaimó.
Methísi i agápi su pu me zalízi.
Ti échis páno su ke s’ agapó;
Aftó pu agapó páno se séna
gia kita den to kséro ute ki egó.
Na ’ne ta mátia su pu ’ne ntiména
paliomodítika me uranó,
bori ta lógia su ta potisména
me zília, pséma ke egismó.
|