Άδειες νύχτες πέρασαν σαν όνειρο
ίσως να ’ναι έτσι προτιμότερο
μόνη μου μιλάω το ξημέρωμα
δεν αντέχω πια τη μοναξιά
Τι να κάνω για να ζήσω
δεν υπάρχω αν δε με θες
κάνε κάτι για να κλείσω
τις ατέλειωτες πληγές
Άδειες μέρες ήρθαν μα δε στάθηκαν
οι κρυφές μου ελπίδες όλες χάθηκαν
ζω με αναμνήσεις και με ψέματα
δεν αντέχω πια τη μοναξιά
Τι να κάνω για να ζήσω
δεν υπάρχω αν δε με θες
κάνε κάτι για να κλείσω
τις ατέλειωτες πληγές
|
Άdies níchtes pérasan san óniro
ísos na ’ne étsi protimótero
móni mu miláo to ksiméroma
den antécho pia ti monaksiá
Ti na káno gia na zíso
den ipárcho an de me thes
káne káti gia na kliso
tis atéliotes pligés
Άdies méres írthan ma de státhikan
i krifés mu elpídes óles cháthikan
zo me anamnísis ke me psémata
den antécho pia ti monaksiá
Ti na káno gia na zíso
den ipárcho an de me thes
káne káti gia na kliso
tis atéliotes pligés
|