Τι να πω, τι να πεις;
Το φαρμάκι πικρό της ζωής.
Πότε φταίω εγώ, πότε φταις εσύ,
χωριστά κι οι δυο μια ζωή
μια ζωή ζούμε τόσο πικρή.
Πού είν’ οι δρόμοι τ’ ουρανού
που αντάμωνε η καρδιά το νου,
πού είναι;
Πού είν’ οι μέρες της ντροπής,
τα χίλια λόγια της σιωπής,
πού είναι;
Πού είν’ οι δρόμοι τ’ ουρανού
που αντάμωνε η καρδιά το νου,
πού είναι;
Πες μου πάλι πως θα ’ρθεις
πες μου πως θα ’ρθεις
πες μου πως θα ’ρθεις.
Τι να πεις, τι να πω;
Πιο πολύ από σένα πονώ.
Κοίταξε να ’ρθεις, στάλα της βροχής,
χωριστά κι οι δυο μια ζωή
μια ζωή ζούμε τόσο πικρή.
|
Ti na po, ti na pis;
To farmáki pikró tis zoís.
Póte fteo egó, póte ftes esí,
choristá ki i dio mia zoí
mia zoí zume tóso pikrí.
Pu in’ i drómi t’ uranu
pu antámone i kardiá to nu,
pu ine;
Pu in’ i méres tis ntropís,
ta chília lógia tis siopís,
pu ine;
Pu in’ i drómi t’ uranu
pu antámone i kardiá to nu,
pu ine;
Pes mu páli pos tha ’rthis
pes mu pos tha ’rthis
pes mu pos tha ’rthis.
Ti na pis, ti na po;
Pio polí apó séna ponó.
Kitakse na ’rthis, stála tis vrochís,
choristá ki i dio mia zoí
mia zoí zume tóso pikrí.
|