Τα βράδια βγαίνω για να βγω
πρόσωπα άδεια και ό,τι ζω φιλί μισό
ό, τι αγαπάω το μισώ
Σε βλέπω και αλλού κοιτάς
ο κόσμος που ζητάς δε φτιάχτηκε ποτέ για μας
Μη μ’ ακουμπάς μη μου μιλάς
Σώματα άδεια, ζουν στα σκοτάδια
στα χέρια μου δικά σου σημάδια
όνειρα ξένα σε υπόγεια θαμμένα ζούσαν
χρόνια χαμένα φρένα σπασμένα
κανένας για κανέναν
Τι είναι αυτό που δεν υπάρχει πια
Τι είναι αυτό που δεν υπάρχει πια
Δε με πειράζουν οι φωνές
δεν με πειράζει αν εσύ για μένα τόσα λες
Οι λέξεις φεύγουν αστραπές μα δες
Σώματα άδεια, ζουν στα σκοτάδια
στα χέρια μου δικά σου σημάδια
όνειρα ξένα σε υπόγεια θαμμένα ζούσαν
χρόνια χαμένα φρένα σπασμένα
κανένας για κανέναν
|
Ta vrádia vgeno gia na vgo
prósopa ádia ke ó,ti zo filí misó
ó, ti agapáo to misó
Se vlépo ke allu kitás
o kósmos pu zitás de ftiáchtike poté gia mas
Mi m’ akubás mi mu milás
Sómata ádia, zun sta skotádia
sta chéria mu diká su simádia
ónira kséna se ipógia thamména zusan
chrónia chaména fréna spasména
kanénas gia kanénan
Ti ine aftó pu den ipárchi pia
Ti ine aftó pu den ipárchi pia
De me pirázun i fonés
den me pirázi an esí gia ména tósa les
I léksis fevgun astrapés ma des
Sómata ádia, zun sta skotádia
sta chéria mu diká su simádia
ónira kséna se ipógia thamména zusan
chrónia chaména fréna spasména
kanénas gia kanénan
|