|
Μοιάζει μια στιγμή, όμως πάνε χρόνια,
ήσουνα εκεί που σε είχα ξαναδεί,
τώρα τι να πω, τρέμω ακόμη να σκεφτώ,
κρύφτηκα στα φώτα, τίποτα όπως πρώτα.
Μοιάζει μια στιγμή που κρατάει αιώνια,
κάτι θα συμβεί, περιμένω ακόμα.
Να σε πείσω πια με λόγια είναι αργά,
ίσως φταίω όμως πέρασα πολλά,
να σε πείσω πια με λόγια δεν μπορώ,
τ’ όνειρό μας κρατάω ζωντανό.
Τώρα θα γυρίσει, λέω, θα κοιτάξει,
ίσως έρθει να μου πει “Όλα είν’ εντάξει”,
κι ήρθαν όλα στο μυαλό, σκόρπια λόγια, φωτογραφίες,
κρύφτηκα στα φώτα, τίποτα όπως πρώτα.
Γύρω μου περαστικοί, τόσος κόσμος κι όμως είσ’ εκεί,
κάπου εκεί κι εγώ, λέω να φύγω κι όμως δεν μπορώ.
Να σε πείσω πια με λόγια είναι αργά,
ίσως φταίω όμως πέρασα πολλά,
να σε πείσω πια με λόγια δεν μπορώ,
τ’ όνειρό μας κρατάω ζωντανό.
|
Miázi mia stigmí, ómos páne chrónia,
ísuna eki pu se icha ksanadi,
tóra ti na po, trémo akómi na skeftó,
kríftika sta fóta, típota ópos próta.
Miázi mia stigmí pu kratái eónia,
káti tha simvi, periméno akóma.
Na se piso pia me lógia ine argá,
ísos fteo ómos pérasa pollá,
na se piso pia me lógia den boró,
t’ óniró mas kratáo zontanó.
Tóra tha girísi, léo, tha kitáksi,
ísos érthi na mu pi “Όla in’ entáksi”,
ki írthan óla sto mialó, skórpia lógia, fotografíes,
kríftika sta fóta, típota ópos próta.
Giro mu perastiki, tósos kósmos ki ómos is’ eki,
kápu eki ki egó, léo na fígo ki ómos den boró.
Na se piso pia me lógia ine argá,
ísos fteo ómos pérasa pollá,
na se piso pia me lógia den boró,
t’ óniró mas kratáo zontanó.
|
